Seher ve Ece gittikten sonra yine kaldım tek başıma. Tokyo’da çekilecek hal kalmadı. Kapsülümden 10 gibi kalkıp yazıyı yayınladım ve direk otobüs istasyonun bulunduğu Tokyo istasyonuna gittim. Tokyo İstasyonu, Tokyo’nun merkezinde, Japonya’nın her yerine giden trenin ve otobüsün bulunduğu bir istasyon. Oldukça da büyük ve karışık.

Hiroşima’ya gitmek için düşünmeden otobüsü tercih ettim çünkü Japonya’da trenlere fazla yaklaşılmıyor. Hiroşima’nın yarı mesafesinde bulunan Kyoto’ya hızlı tren 500tl ye gidiyordu. Ben 12 saatlik otobüs biletini 200 tl’ye aldım. Acelem yok. Hiroşima’ya hızlı tren kaça gidiyor düşünmek bile istemiyorum. Tokyo tren istasyonunda, uzun uğraşlar sonunda otobüs istasyonunu buldum. Saat 1 gibi bileti, akşam 8’e aldım. 7 saat yapacak hiç bir şeyim yok. Her ne kadar ağırlıkları Seher ile göndersem de sırt çantası, biraz dolaşınca ağır geliyor.

Yedi saat istasyon çevresinde dolaştım. 2 ay sonra ilk defa tabletten Türk gazetelerine göz attım. Tam anlamıyla içim burkuldu. Ülkenin düştüğü hali burada Japonlara anlatsam inanmazlar. Burada insanlar işinin gücünün derdinde. İşi, ailesi, keyfi dışında düşündüğü başka bir şey yokken benim vatandaşlarımın hali gerçekten beni çok üzdü. Memleketimin insanları ne kadar gereksiz, ne kadar aptalca, ne kadar saçma, ne kadar insanlık dışı, ne kadar seviyesiz, ne kadar beyinsiz, ne kadar … varsa onunla uğraşıyor. Yine gezi yazısı dışına çıktım ama bu sefer içimdekileri yazacağım. Türkiye’de yaşam standartlarının seviyesini ayaklar altına alan yöneticiler, yazık ediyorsunuz. Gerçek dünya öyle değil. Orta doğu ve Türkiye dışında insanlar mutlu, huzurlu, ne dini tartışıyorlar ne de imanı. Bunları kullanarak oyun oynamayın artık. Sizin, insanların gözlerini boyamak için yaptığınız, öve öve bitiremediğiniz komik hızlı trenlere, metrolara, yollara burada insanlar bir yerleri ile gülüyor. İnsanlar bunların kat kat fazlasını övünç kaynağı olarak değil, insana hizmet olarak yapmış. Gerçek değerlerden çok uzaksınız. Bir halkın eğitim seviyesinin düşük olması, onları kandırmayı gerektirmez, onların eğitim seviyesini yükseltilmesini gerektirir.

Böyle karmaşık duygular ile otobüse bindim. Çin otobüsünden sonra Japon otobüsü de beni çok şaşırttı. İçeride yanyana üç sıra koltuk var. Koltukların arasında mesafe var. Koltuklar yatıyor, ayak kısmı çıkıyor, yanlarında prizleri var. Rahat bir yolculuk yaptım. Bu otobüs ile  değil 12 saat, 72 saat yolculuk yapılır. Fakat bir noktayı anlamadım. İki koltuk biraz yakın. Yürüme koridoru iki koltuğun yanında. Aralarında perde var istediğin zaman perdeleri çekebiliyorsun. Başlarda durumdan şikayetçi değildim ama ilerleyen saatlerde perdeler çekilip herkes uyuduktan sonra otobüs mola yerinde durdu. Işıkları falan yakmadı. Baktım ben cam kenarında mahsur kaldım. Yanımdaki adam perdenin arkasında bir güzel uyuyor. Ben de sabaha kadar otobüsten çıkamadım.

Sabah sekiz gibi Hiroşima’ya vardık. Hiroşima, kendi çapında küçük bir şehir. Tokyo ile kıyaslanmayacak kadar değişik bir yer. Tek benzer yönleri düzen, nizam, güler yüz. Şehrin her yerinden nehir geçiyor ve her yerinde adacık var.

Pazartesi Japonya’nın bayramıymış o yüzden üç günlük tatili bulan buralara gelmiş. Gittiğim dört hostelde de yer bulamadım. En sonunda bir yere kapağı attım. Adı akicafe inn guesthouse. Güzel bir yer.

Normalde planım hostelde dinlenmekti fakat buraya da tayfun geliyormuş. Bir Japon arkadaş uyarmıştı şaka yapıyor sandım fakat burada bir kaç kişiye sordum. Hepsi doğruladı. Yarın yağmuru geliyor yarından sonra kendisi. Bu sefer ki daha büyük olacakmış. Bu tayfun beni mi takip ediyor diye düşünürken kasım ayının tayfun ayı olduğunu öğrendim. Ne yapalım yapacak bir şey yok.

Hemen plan değiştirdim. Açık havada gezilecek yerleri bu gün bitireceğim. Eşyaları bırakıp düştüm Hiroşima sokaklarına. Hiroşima küçük bir yer olduğu için haritada istediğim yerlere hemen varabiliyorum.

İlk olarak Peace Memorial Park’a gittim. Parkın girişinde atam bombasının sembolü haline gelen, insanı derinden etkileyen yıkılmış bina var.

2. Dünya savaşının sonlarına doğru Amerika, Japonya’dan teslim olmasını istiyor . Fakat teslim anlaşmasında, imparatorluğun korunmasına ilişkin maddeyi çıkartıyor. Japonya’da anlaşmayı imzalamıyor. Bunun üzerine Amerika 6 Ağustos 1945’de saat 8:15 de Hiroşima’ya ardından 9 Ağustos 1945’de saat 11:02 de Nagasaki’ye atom bombası atıyor. Ondan sonrası kelimelerle anlatılamayacak bir felaket. Hiroşima’ya attığına “little boy” ( küçük oğlan), Nagasaki’ye attığına da “fat man” ( şişman adam) isimlerini koyuyor. Hiroşima, insan üzerinde kullanılan ilk atom bombası.

Hiroşima’ya atom bombası düştüğü anda 80bin kişi yaşamını kaybediyor. Daha sonrasındaki siyah yağmur ve radyasyondan dolayı ölü sayısı 250 binleri (rakamlar değişik kaynaklarda farklı yazılabiliyor.) buluyor. Atom bombası düştüğü yerin 5 km çapında bir daireyi yok ediyor. Bombanın verdiği sıcaklı 2000 derecelerde. Sonuç olarak insan eliyle yapılmış tam bir felaket. Hiroşima’da taş taş üstünde kalmıyor. İnsanlık tarihinin en vahim olayını yaşıyor. Öyle ki Amerika bile bombanın gücüne şaşırıyor. Bu kadar büyük bir yıkım beklemiyor. Japonlar, yıllarca yaralarını zor sarıyor.

Hiroşima’ya atılan atom bombasının sembolü haline gelen binadan parkın içine doğru yürüdüm. İçinde barış heykelleri ve müzeler var.

Heykellerden biri, atom bombasından dolayı lösemiye yakalanan, Sadako isimli küçük kız çocuğunun anısına yapılmış. Sadako, radyasyondan dolayı lösemiye yakalandığını öğrenince, aklına bir efsane gelir. Efsaneye göre kağıttan 1000 tane turna kuşu yapanların dilekleri kabul olurmuş. Sadako da ümidini kaybetmeden 1000 tane turna kuşu yapmaya başlar. Fakat 644. kuşta hayatını kaybeder. Arkadaşları kağıttan turna kuşlarının sayısını bine tamamlar. Kulüp kurulur. Ve barışın simgesi turna kuşu olur. Hali hazırda Uzak Doğuda değerli bir kuş olarak kabul edilen turna kuşunun önemi bu olayla birlikte iyice artar.

Oradan Hiroshima National Peace Memorial for Atomic Bomb Victims müzesine gittim. Buraya giriş ücretsiz. Atom bombası kurbanları adına yapılmış küçük bir müze. Ölen binlerce kişilerin fotoğrafları ve neler yaptıklarını anlatan bilgiler var.

O müzeden çıkıp en dramatik müze olan Hiroshima Peace Memorial Museum’a geldim. Bu müze insanın nefesini kesiyor, boğazında bir düğüm bırakıyor. Müzede, o günden kalan eşyalar, o günde binalara oluşan hasarların canlandırılması ve o günde insanların neler yaşadığını gösteren fotoğraflar var. Bu fotoğrafların bazıları benim burada yayımlayamayacağım kadar korkunç fotoğraflar. Hatta ben resmini dahi çekmek istemediğim insan fotoğrafları var.

O günü o kadar güzel ve dramatik muhafaza etmişler ki etkilenmemek elde değil. Bizim Çanakkale’de ki hikayeler gibi birbirinden acı hikayeler anlatılıyor. 250 binlerde ölü sayısının olduğu bir yerde tabi ki bu kadar acı hikaye doğal. Müzeden çıkarken insan bir durgunlaşıyor, bir süzülüyor. Bir garip oluyor.

Oradan direk Hiroşima kalesine doğru ilerledim. Bu gün çoğu yeri bitirmem lazım. Tayfun kapıda.

Hiroşima kalesi Moriler döneminde 1589 yılında Mori Terumoto tarafından yaptırılmış. İlk yapıldığında bir çok bölüm varmış ama şimdi sadece kulesi ve kalenin surları ayakta. Bu ayakta kalan kısımlar da atom bombasından dolayı yıkılmış ama aslına uygun olarak tekrar yapılmış. İçinde o dönemi anlatan sunumlar, dönemin yaşamını anlatan canlandırmalar ve o dönemde kullanılan askeri malzemeler var.

Kaleden çıkınca saat 5 olmuştu. Artık bir şeyler atıştırma ve sokaklarda gezme zamanı. Buranın en büyük caddelerinden biri olan Ghuo dori’de ve en ünlü caddesi olan Nagaregawa’da biraz dolaştıktan sonra hostelin oraya geldim. Bir Japon restoranında Tanshi yedim. Tadı da oldukça güzeldi.

Şu an hostelde yazımı yazıyorum. Yayınlayıp yatacağım.