Bu gün Ulan Batur’da son günüm. Öğlene doğru uyandım. Pekin’e gitmek için bütün planlarımı yaptım. Ulan Batur’dan Pekin’e gitmek için çok çeşitli yollar var. Havayolunu saymıyorum. İlk olarak Ulan Batur’dan Pekin’e direk tren var. Trans Sibirya’nın son durağı. Fiyatı 132000 tögrög. Onun dışında Ulan Batur’dan Çin’in sınır şehri olan Erenhot’a (Ereen, Erlian) trenle gidip oradan da Pekin’e otobüsle geçmek var. En ucuz yolu da bu. Zaten konuştuğum bir kaç gezginde öğle yapacakmış. Ben de o rotayı seçtim hatta tren istasyonunda zorluk çekmemek için hostel sahibine Moğolca not yazdırdım. “Ben Bu akşam treni ile Ereen’e gitmek istiyorum.” diye. Ama tren istasyonuna gelince planım tekrar değişti. Ben sanıyorum ki kadın notu okuyacak hemen biletimi verecek. Kadın notu görünce güldü ama “no” dedi. Ben tabi alarm durumuna geçtim. İyi ki kadın İngilizce biliyordu da konuşabildik. O gün uluslararası tren kalkmıyormuş. Fakat hemen karşısındaki ulusal tren istasyonundan trene binip Moğolistan’ın sınır şehri olan Zamin Uud’da inip oradan sınırı geçebilir mişim. Ayak üstü hesap kitap yaptım. Kararımı verdim. Zaten Ulan Batur’da da fazla kalasım yok. Ulusal tren istasyonuna gittim. Zamin Uud için tren bileti aldım. Yataklı kabinde yer kalmamış oturmalı kabinden bilet aldım. Bilet 11000 tögrög. Sudan ucuz. Tren saat 17:30 da kalkıyor.

Bileti alıp Ulan Batur sokaklarında son bir tur daha attım. Türk büyük elçiliğinin fotoğrafını çektim. Suhkbaatar meydanına son bir kez daha gittim. Oradan hostele döndüm. Hostel sahibiyle konuştum iyi yapmışmıyım diye. Onayını aldım.

Trene geçmem için bir saatim vardı. Hostelde biraz dinlendim. Bu arada kaldığım hostel Top Tour Hostel. Ulan Batur’a gelen herkese şiddetle tavsiye ederim. Her yere yürüme mesafesiyle, çay kahve bedava, sabah kahvaltı içinde.

Tren saatine 1 saat kala istasyona geldim. Burada da tren tam dedikleri saatte geldi. Herkes yerleşti ve tam dedikleri saatte kalktı.

Eğer bana, Ulan Batur, Zaim Uud arasını trenle, vagonda 10 Moğolla gideceksin diye sorsalardı, sanırım korkardım, çekinirdim, aklıma bin bir türlü kötü düşünce gelirdi. Ama yaşadım. Yaklaşık 14 saat süren Ulan Batur Zaim Uud arasında vagonda 10 Moğol ile tren yolcuğu yaptım. Ne korktum, ne çekindim, ne pişman oldum sadece utandım. O sevecen, cana yakın insanlar hakkında önyargılı düşündüğüm için utandım. Vagonda 10 Moğol bir ben vardım. Genci yaşlısı, kadını, erkeği, fırlaması, utangacı hepsi vardı. Birinin bana soru sormasıyla başladı muhabbetimiz. Meğer hepsi merak ediyormuş beni. Bol bol konuştuk arasından iki kişi az İngilizcesiyle çevirmenlik yaptı. Ben merak ettiğimi sordum. Onlar merak ettiğini sordu. Gülüştük. Şakalaştık. Tren yolculuğunda saatler sonra kırk yıllık arkadaş gibiydik. Fotoğraf çekindik. Facebook adreslerimizi aldık. Kendileri yatmadı yatacak yerini bana verdi. Yiyecek paylaştık. Hayatımın en enteresan yolculuğunu yaşamış oldum. Yolculuğa çıkmadan önce yanıma 100’e yakın nazar boncuklu anahtarlık, buzdolabı mıknatısı ve çocuklar için çengelli iğne almıştım. Trendeki Moğol arkadaşlarıma anahtarlıklardan hediye ettim.

Ertesi gün, gün ağardığında Gobi Çölü kendini göstermeye başladı. Coğrafya derslerinden gördüğümüz Gobi Çölünde seyahat etmek garip bir duygu.

Sabah 7de Zaim Uud’a geldik.  Oradan vakit kaybetmeden Rus ciplerine bindim. 15000 tögrög. 14 saatlik yolculuk 11000 tögrög burada 2 saatlik yolculuk 15000 tögrög. Neyse zaten kardayım.

Sınırda Moğolistan ile Çin anlaşma yapmış, sınırlar arası insan taşımacılığı için ya Rus cipleri, ya da Çin cipler kullanılacakmış. Bindiğim Rus cipi o kadar eski ki anlatamam. Yolda kaldı kalacak. Düz yolda biraz hızlanınca herkes kendi tarafındaki kapıyı açılmasın diye tutuyor.

Sınıra geldik. Yine sınır yine gerginlik. Bıkmadan yine söylüyorum. Sevmiyorum şu sınırları, kaldırın.

Moğol sınırını bir sorun yaşamadan atlattık. Çok da sıra da yoktu. Çin sınırına geldiğimizde işler değişti. Çin, Türklerden vize istiyor. Ama diğer ülkeler gibi zor vize vermiyor. Pasaport, fotoğraf bir de 750 tl yeter (çift girişli turistik vizeler için)

Koca sınırda çekik gözlü olmayan üç kişi vardık. Diğer ikisi geçti beni polis odasına aldılar. Bütün çantayı boşaltıp kontrol ettiler. Teker teker hepsini açıkladım. Hayır buna kızmıyorum da bütün polisler bir şeyden anlayacakmış gibi pasaportumu alıp alıp bakıp diğerine veriyor. Sanki pasaportta b. var.

Ulan Ude’de meydanda kitap köşesi var. İsteyen oradan kitap alabiliyor. Ben de hatıra olsun diye hem ince hem rusça üzerinde Lenin olan bir kitap aldım. Çinli polis gördü. Sevindi. Gülerek başını salladı. Diğeri benim önceki pasaportuma taktı. Neden iki pasaportla dolaştığımı sordu. Bende ona o pasaportta Birleşik krallığın vizesi olduğunu, bazı ülkelerin Birleşik krallık vizesini gördüğünde sorun çıkarmadığını söyledim. Mantıklı geldi bir şey demedi. Sonra çantayı toplamaya başladım. Ama iki saat geçti. Çin tarafına geçtiğimde benim Rus cipi ortalıkta yoktu. Otostop çekip bir arabaya bindim. Adam beni Eren’de Pekin’e giden otobüslerinin olduğu yere götürdü. Arabadan inerken benden para istedi. 20 yuan ona verdim. (1tl= 2,8 Çin Yuanı)

Otobüsün Pekin’e varış saatini hesaplayarak bilet aldım. Bilet 250 yuan. Yani benim hesap yaklaşık direk Ulan Batur’dan Pekin’e gitme parasına denk geldi. Olsun değişik bir anı oldu.

Her sınır geçişlerinde yaşadığım durumu burada da yaşadım. Bir ülkenin sınırına yaklaştığımda konuştuğum ülkenin vatandaşları hep, gideceğim komşu ülke hakkında kötü konuşuyorlar. Bütün hepsi aynı ama, Türkler, Gürcüler hakkında, Gürcüler, Ruslar hakkında, Ruslar, Moğollar hakkında ve şimdi Moğollar, Çinliler hakkında. Dedikler şu; kendileri çok iyi ama gideceğim ülkenin insanları hırsız, tehlikeli, çok dikkat etmem gerekir. Aynı cümleleri her sınıra yaklaştığımda duyuyorum.

14 saatlik yolculuk sonunda, gecenin bir vaktinde Pekin’de kalmamak için tam dört saat bekledim.

Vakit geldi otobüse binmek için kapısına geldim. Benim önümdekiler girişte asılı olan torbalardan alıyorlar. Ben de içimden “Bu Çinlilerin de midesi ne kadar zayıfmış” diyorum. Düz Gobi Çölünde bile mide mi bulanırmış. Sıra bana geldi bir baktım otobüste koltuk yok. Yataklı otobüs. Herkes ayakkabılarını çıkartıp torbaya koyuyor. Ben de aynısını yaptım. Yatak numaramı bulup, yatağa girdim. Yatak, formula bir araçlarının kabini gibi, kimi kıstas alarak yapmışlar bilmiyorum ama bana baya bir rahatsız geldi. Yata yata yolculuk başladı.

Gobi çölü iyi güzel ama bir süre sonra sıkıcı oluyor derken, bir dinozor sürüsü gördüm. Her yer dinozor. Gobi çölündeyim ve etrafımı dinozorlar çevirmiş. Gobi çölünde çok fazla dinozor fosili bulunmuş. Çinlilerde bunun altını çizmiş.

Akşamın ilerleyen vakitlerinde otobüs bir yerde durdu. Gezi boyunca Çin yemeklerinden uzak durdum ama bu sefer gafil avlandım. Durduğumuz yerde atıştırmalık bir şey yoktu. Karnım da çok aç, mecbur Çin yemeklerinden brini seçecektim. Makarnaya ve tavuğa benzer bir şey seçtim. Ama ikisi de tahmin ettiğim şeyler değildi. Bir de bana çöp verdiler. Başta ayıp olmasın diye yemeği denedim ama ben bu yemeği çöple yersem otobüs Pekin’e varır. Neyse çatal istedim. Ama yine de hepsini yiyemedim.

Bu alametlerin, iliklerime kadar yaşayacağım kültür şokunun habercisi olduğunu Pekin’e gelince öğrendim.