Bu sefer işi sağlama aldım ve otobüsün kalkma saatinden bir saat önce otobüsün kalkacağı yere gittim. Allahtan bir sorun yaşamadım. Otobüs 7:30 da kalktı. Düştük yollara.

Buraya kadar gidebildiğim kadar doğuya gittim. Üşüdüm:) şimdi aşağılara inme zamanı, inebildiğim kadar ineceğim.

Tam 3 buçuk saat sonra Altanbulag sınır kapısına geldik. Normalde de sınır kapılarını sevmem ama bu sefer Rus tarafında imigration sorunum var. Yani Rusya’ya girerken bana beyaz imigration kağıdı vermediler. Ondan olası bir sorun bekliyorum. Bir de Moğolistan Türkiye ile yeni vize anlaşması imzaladı. Girişte bir olası problem de oradan bekliyorum.

Sınır kapısına yaklaşınca ben yine gerilmeye başladım. Neyse girdim kuyruğa. Tam Rusya’dan çıkış damgasını vuracak kadın başladı bir şeyler söylemeye. Telsizle amirini anons etti. İngilizce bilen bir polis geldi. Durumu anlattım. Adam 26 gün Rusya’da gezip 5 şehirde kaldığımı duyunca şaşırdı. Kimse bir şey demedimi diye sordu. Bende demedi dedim. Sonuç; hemen orada bir imigration kartı düzenlendi ve Rusya’dan çıktım.

Bu arada otobüs Rus sınırına yanaşıyor. Bütün herkes inip çantalarını alıyor. Gümrükten geçiyor. Sonra otobüs geliyor tekrar çantaları yerleştiriyor ve otobüse biniyor. 2 dakika sonra Moğol sınırına otobüs yanaşıyor ve herkes iniyor çantaları alıyor. Sınırı geçtikten sonra tekrar otobüs geliyor çantaları yerleştiriyor falan filan. Bu sınırlar güzel bişey değil.

Neyse Moğol sınır kapısına geldik. Burada dağıttıkları imigration kartını doldurduk. Sıra bana geldi ve polisin önüne büyük bir heyecanla geçtim. Kadın polis bana nereye gideceğimi, kaç gün kalacağımı falan sordu, iki bana baktı ve mutlu son. Mührü bastı. Artık Moğolistan’dayım. Tedirgindim çünkü, bazıları vize istiyor diyor bazıları istemiyor diyordu. Dış işleri bakanlığının sayfasında istemiyor yazıyor ama yine tedirgindim. Şu an bilgi amaçlı okuyanlara kesin bir şekilde söyleyebilirim ki Moğolistan, Türk vatandaşlarından 30 güne kadar vize istemiyor.

Neyse Artık Moğolistan’dayım. Sınırı geçince bir restoranda durduk. Menüden bişey seçtim ama ben de anlamadım seçtiğimi. Neyse ki güzel bir şey çıktı. Yemek 7000 Tögrög

Bu arada Moğolistan’ın para birimi Tögrög. 1TL = 832 Tögrög

Yemekten sonra yola devam ettik. Rusya’dan çıkıp Moğolistan’a geçtiğimiz hemen anlaşılıyor. Yollar binalar, her şey o kadar bakımsız ki anlatamam. Yollar upuzun cetvelle çizilmiş gibi ama hep delik deşik. Resimlere bakmanız lazım. Yollar o kadar kötü ki, hiç durmadan sallanıyoruz. Uluslararası yol tek gidiş tek geliş ve bol çukurlu falan ama daha da garip olanı. Bir bakıyorsunuz yol bitmiş. Sadece bir tabela var. Hayda herkes ovaları kullanıyor. Herkes kendine bir yol buluyor. Ovadan yardırıyor, yolu bulana kadar, herkes kafasına göre bir taraftan yola giriyor. Yola girene kadar, bütün iç organları yer değiştiriyor.

Moğolistan bakımsızlığı yanında çok farklı bir coğrafyaya sahip. Uçsuz bucaksız bozkır insanın uzaklık dengesini bozuyor. Ufka kadar ovalar Rusya’da vardı. Ama oradakiler ekili araziydi. Burada hiç bir ekim yapılmıyor tamamen otlak alan. Zaten atalarımız da o yüzden burayı seçmişler. Hayvancılık için bulunmaz bir nimet. Yol boyunca o kadar çok sürü gördüm ki sanki burası açık hava hayvanat bahçesi. Başta At sürüsü olmak üzere Dana, deve, sığır, inek, öküz, koyun, keçi, domuz, köpek, karga ve hatta leylek sürüsü bile gördüm. Bizlere çok farklı gelen bir coğrafya o yüzden yolculuk hiç sıkıcı geçmedi.

Artık gideceğim şehirlerde nerede kalacağım diye telaş etmeyi bıraktım. Bu yolculukta da öyle oldu. Tamamen anın tadını çıkardım. Derken bir baktım Ulan Batur tabelası. Normalde bir gün önce yanlış saat veren internet sitesi Ulan Ude – Ulan Batur arasını da yanlış vermiş. 19-20 saat yazıyordu. 12 saatte geldik. Bir de saatleri geri aldık 11 saat oldu. Halbuki ben sabah 4 gibi oluruz diye düşünüyordum. Ben bir anda naparım diye düşünürken. Otobüs son durağa geldi. İndim ve bir baktım yanımda küçük genç bir Moğol bayan. Guest House’u varmış. Şehir merkezindeymiş, 10 bin tögrögmüş üstelik oraya götürmek için de taksi parasını o ödeyecekmiş. Vay vay vay ben ne diyeyim. Atladık geldik guesthouse’a. Adı Top Tour Guesthouse. Çok da güzel bir yer. Hadi bakalım yine şanslıyım. İnsan plan yaparken, kader arkadan güler derler. Seviyorum ben bu lafı.

Yarın ilk işin Atalarımın izini sürmek olacak.